Spacery nad Wisłą

Dziś został rozstrzygnięty konkurs architektoniczny na pierwszy warszawski most przeznaczony dla pieszych i rowerzystów. Most zwany kładką połączy brzegi Wisły na wysokości ul. Karowej i Okrzei. Inwestycja ma być rozpoczęta w 2019 r.

Na konkurs ogłoszony w grudniu ubiegłego roku wpłynęło 40 prac konkursowych, w tym 6 z zagranicy.

Jak informuje ratusz „Zwycięski projekt został nagrodzony za „powściągliwą i niezwykle elegancką formę”, doskonale wpisującą się w pejzaż tej części miasta. Autorzy pracy „zachowując oryginalny i niepowtarzalny wygląd przeprawy, nie starali się konkurować z charakterystycznymi obiektami zlokalizowanymi w sąsiedztwie mostu. Zdaniem jury pracę „cechuje wysoka jakość architektury, również w zakresie detalu”. Zwycięska koncepcja, na tle innych rozwiązań konkursowych, daje również największe nadzieje na sprawną i efektywną realizację przeprawy.”

Pomysł budowy tego mostu, był postulatem aktywistek i aktywistów miejskich, w tym zielonych. Ta inwestycja przełamuje sposób myślenia o mieście, o charakterze przestrzeni publicznej i sposobie korzystania z niej. Mam nadzieję, że most będzie wybudowany w sposób umożliwiający bezpieczne poruszanie się zarówno pieszych jak i rowerzystek/-ów, z zachowaniem priorytetu dla tych pierwszych.

 Po fascynacji motoryzacją, czas na powrót do spacerów. 

Czekam z niecierpliwością.

Ratujmy kobiety!

Kolejny pracowity tydzień za nami. Łącznie Komitet zebrał ponad 55 tysięcy podpisów, w tym Koło  Warszawskie Partii Zieloni okolu 3 tysiące.

Jak co czwartek zapraszamy na zbiórkę podpisów pod projektem ustawy Komitetu Obywatelskiego Ratujmy Kobiety do godziny 17.00 na Placu Konstytucji.

1 września. Pamiętamy 

„ A WIĘC WOJNA” To zdanie usłyszały obywatelki i obywatele Polski w piątkowy poranek 1 września 1939 roku. Chyba nie przypuszczały/-li, że zaczęła się II wojna światowa - konflikt, w którym ponad 30 milionów osób straciło życie, jeszcze więcej zostało trwale okaleczonych fizycznie i psychicznie. Doświadczeniem milionów była utrata domu, bądź to z powodu przymusowych wysiedleń, bądź ucieczki przed wojną i prześladowaniami, a często dlatego, że domy zostały zbombardowane, spalone lub w inny sposób zniszczone z powodu działań wojennych. W latach prowadzących do wojny znacznym poparciem cieszył się nacjonalizm oraz ideologie przemocowe - Człowiekiem Roku amerykańskiego magazynu "Time" został w 1938 roku Adolf Hitler, rok później - Józef Stalin.  Było to efektem celowej, perfidnej i bardzo skutecznej propagandy, wspieranej przez ówczesnych oligarchów.  Bo wojna to dla wielu najlepszy biznes. Ale do wojny  potrzebni są żołnierze, a w trakcie I wojny światowej wielu z nich odmawiało strzelania, a nawet bratało się z żołnierzami „wroga”. , w geście głębokiej ludzkiej solidarności. 20 lat ogromna machina propagandowa pracowała nad  przekonaniem ludzi, że poprzez zabijanie innych mogą rozwiązać swoje problemy i łatwo zaspokoić aspiracje. Teraz, gdy żyje już coraz mniej świadków tego okrutnego czasu, wojna ponownie jest trywializowana i pokazywana jako sposób rozwiązania problemów. I znowu stoją za tym potężne interesy producentów broni, którymi często są państwa. W kręgach władzy silne jest przekonanie, że nic tak nie napędza gospodarki jak mała wojna, daleko od domu. Na świecie cały czas trwają wojny zwane lokalnymi konfliktami zbrojnymi. Jako wroga pokazuje się ludzi innych wyznań kolorów skóry albo sąsiadów mówiących innym dialektem. Kontynentem najbardziej poranionym taką polityką jest Afryka, gdzie konflikty są celowo podsycane, w celu tańszego dostępu do surowców ziem rzadkich.  W epoce globalizacji, ta cyniczna polityka jest coraz bardziej niebezpieczna, gdyż każdy lokalny konflikt, może wymknąć się spod kontroli. Czy ludzie w Polsce, w piątkowy poranek 78 lat temu zdawali sobie sprawę, że zaczyna się totalna wojna, która obejmie cały świat? Czy zdawali sobie z tego sprawę Niemcy wjeżdżający tu na swoich czołgach, bombardujący Polskie miasta, strzelający do bezbronnych uchodźców na drogach? Czy zdawali sobie sprawę, że i o oni i ich rodziny zapłacą za to okrutną cenę? Europa do tej pory nie zabliźniła swoich ran.  Nie zabliźniła ich  Polska. Nie zabliźniła ich Warszawa. Trauma wojenna jest w nas Europejkach i Europejczykach. Trauma wojenna dotyka również Niemców, Austriaków i potomków osób innych narodowości, które poparły faszyzm. Dlatego stanowczo i głośno mówimy. PAMIĘTAMY. NIGDY WIĘCEJ!